Χωρίς τίτλο...

Άνοιξα και τη τελευταία κούτα, και εκεί, ανάμεσα στα διάφορα προσωπικά αντικείμενα, βρήκα τυλιγμένο προσεκτικά το αγαπημένο μου Blogάκι. Σκονισμένο και ελαφρά τσαλακομένο, το άνοιξα και διάβασα όλες τις παλιές του εγγραφές. Και ταξίδεψα σε μέρη μακρινά, και εποχές περασμένες, ευτυχισμένες... Και έπιασα το μολύβι μου και προσπάθησα να γράψω κάτι καινούργιο, κάτι νέο...

Γιατί στη ζωή πρέπει τα πράγματα να είναι τόσο περίπλοκα? Γιατί κάθε χαρά πρέπει να ακολουθήτε απο μία μεγαλύτερη λύπη? Καμία απάντηση... Ησυχία...
Εντάξει λοιπόν... Νίκησες... Δεν μπορώ να σε πολεμίσω άλλο... Βυθίζομαι στην απόλυτη σιωπή... Γίνομαι ένα με αυτή... Την κάνω δικιά μου... Τώρα, δε σε φοβάμαι πλέον...
Γιατί είμαι εσύ... Είμαι η σιωπή...